Ijzer

Gisteren vierden we onze zesde huwelijksverjaardag. Vierden is misschien een groot woord, maar we genoten in ieder geval van een nóg zonnigere zaterdag dan 6 jaar geleden, dit keer in het gezelschap van 2 lieve kereltjes waarvan we toen alleen nog maar droomden.

Ik weet nog hoe nerveus ik was die ochtend, toen ik Benoit stond op te wachten in mijn trouwkleed. Een trouwkleed met een veel te lange sleep, waarmee ik onmogelijk op een normale manier naar het toilet zou kunnen gaan. Kwestie van de stress nog wat op te drijven. Al sinds zijn aanzoek, meer dan een jaar voordien, hadden we naar die dag toegeleefd. Dat aanzoek was al niet echt vlot verlopen, dankzij mijn onovertroffen talent om verrassingen te verpesten, en ook wel door een paar toeristen die het nodig vonden om ‘s avonds met een lamp op hun kop naar schelpen te gaan zoeken op het strand.

Maar ondanks die zenuwen bleek onze trouwdag gewoon perfect. Na 6 jaar kan ik nog steeds niks noemen dat ik anders gewild zou hebben. De sfeer, het gezelschap, de liefde, het eten (o ja, het eten!), de muziek, stuk voor stuk heerlijke herinneringen waarvan we nu nog nagenieten. Voor de foto’s gingen we naar de Menenpoort in Ieper, waar enthousiaste toeristen voor ons klapten terwijl we langsliepen. Tijdens de viering snotterden en lachten we (ok, dat snotteren was ik vooral) om de woorden die we voor elkaar geschreven hadden. Vrienden verrasten ons met de zotste cadeautjes, ook de onverwachte live-versie van ‘Ik hou van u’ bezorgt mij nog kippenvel als ik er aan terugdenk.

Grappig hoe dat ene jaar waarin we het feest voorbereidden een eeuwigheid leek te duren, terwijl de 6 jaar die volgden voorbij vlogen. Toen was ik ervan overtuigd dat je trouwdag wel de mooiste dag van je leven moest zijn, nu kan ik al lang niet meer kiezen. Het allerbeste aan trouwen vind ik eigenlijk dat gevoel dat je omringd wordt door alle mensen die je graag ziet, die mee met je vieren en mee geloven in die mooie toekomst waar je samen voor wil gaan. Ik kan niet zeggen hoe dankbaar ik ben dat die toekomst ook écht zo mooi bleek te zijn (allé ja ik kan het wel zeggen, maar dan gaan jullie mij een melig mens vinden en mijn blog niet meer willen lezen). In ieder geval, wat ik wou zeggen is dit: 6 jaar getrouwd zijn is de max en ik doe er met plezier nog heel veel jaren bij, maar kunnen we dat feestje nog eens overdoen? Binnen een jaar of 4 misschien, ik leg mijn sleep alvast klaar.