‘Dansles’

Wanneer mensen mij vragen of ik sport, heb ik de neiging om te mompelen dat ik ‘dansles’ volg. Het zal wel aan mij liggen, maar ik denk altijd dat mensen mij raar gaan vinden omdat ik ballet dans.

Toen ik een jaar of 7 was, wilde ik naar de balletles. Mijn ouders dachten dat ik vooral een roze tutu wou en probeerden mij nog op andere gedachten te brengen, maar laat ons zeggen dat Zorro zijn koppigheid van geen vreemde heeft. Dus zo geschiedde, een paar weken later zette ik mijn eerste voorzichtige balletpasjes op de dansvloer van juf Wendy. Een roze tutu behoorde helaas niet tot het uniform, het werd een iets bescheidener outfit die zich nog best laat omschrijven als een lichtblauw badpak met rokje. Die paar danspasjes werden er al snel meer, de pianomuziekjes en chic klinkende Franse termen hadden mij betoverd. Plié, chassé, jeté, zelfs een grand écart kon er van af. En een pied à la main, nu ik toch aan het stoefen ben.

Om de 2 jaar organiseerde de balletschool een voorstelling in de plaatselijke schouwburg. Mijn eerste optreden was als mini-heks in Doornroosje, met een zwarte kousenbroek op mijn hoofd (dat zag er schattiger uit dan het klinkt). We beleefden onvergetelijke momenten in de schouwburggangen; tijdens het wachten keken we vanop het balkon naar de anderen, slurpten fruitsapjes uit brik en voelden ons als echte sterren, geschminkt en in kostuum – ja, zelfs met die kousenbroek op ons hoofd. Alleen jammer dat ik omwille van de theaterbelichting mijn bril niet mocht ophouden. Lenzen zijn geen optie voor de meeste 7-jarigen, dus ik trippelde met tot spleetjes geknepen ogen over het podium, hopend dat ik op de juiste plaats terecht kwam. Gelukkig ben ik niet van de kleinsten, waardoor ik sowieso altijd achteraan stond.

Mijn ouders hebben ongetwijfeld ook mooie herinneringen aan de urenlange balletvoorstellingen, waar ze mij – als ze geluk hadden – zeker 4 minuten konden zien schitteren op de achterste rij. Nadien kochten we uiteraard de videocassettes, die ik herbekeek tot ze letterlijk uit elkaar vielen.

Na 10 jaar, toen ik ging studeren, stopte ik met ballet. Ik zou de lessen en optredens wel missen, maar de magie van vroeger was wat vervaagd. Als onzekere puber had ik minder sterallures dan vroeger, en nog steeds geen lenzen.

En toch. Toen ik na weer een heleboel jaren (ik ben echt oud) reclame voorbij zag komen voor balletles voor volwassenen, begon het meteen weer te kriebelen. Ik stuurde de juf een mailtje, want de drempelvrees was groot. ‘Voor volwassenen’ kon van alles betekenen, ik wilde niet hijgend en puffend tussen perfect getrainde 18-jarigen terecht komen. Gelukkig bleek dat niet het geval. Dankzij mijn sympathieke medeballerina’s en een geduldige juf voelde ik mij al snel weer thuis op de dansvloer.

Nu kan ik mijn wekelijkse balletuurtjes niet meer missen, zelfs al klinkt dat raar. Een grand écart zit er niet meer in en een roze tutu heb ik nog steeds niet, maar ik trippel verder en geniet.